اما اولین شعر پارسی رو به بهرام گور نسبت داده اند. آنهم اینگونه بوده که یزدگرد اول -پادشاه ساسانی- همه بچه هایش در کودکی می مردند تا اینکه بهرام بزرگ میشود و نمی میرد پدر او را نزد فرماندار حیره میفرستد تا آنجا نزد اعراب برخی از علوم رو یاد بگیرد و او هم شعر را آنجا یاد می گیرد . اولین شعر پارسی هم این بیت منسوب به بهرام گور است :

منم آن پیل دمان و منم آن شیر یله                  نام من بهرام گور و کُنیَتم بو جَبَله

وقتی هم که بهرام گور بر تحت نشست آذربادین زر ادستان حکیم پیش او آمد و در مقام نصیحت گفت : ای پادشاه بدانکه انشاء شعر از کبار معایب است . از بهر آنکه اساس آن بر کذب و زورست و بنیاد آن بر مبالغت فاحش و غلو مفرط و از این جهت علما فلاسفه ادیان از آن معرض بوده اند و ... . (نصیحت طولانی ای  میکنه) بهرام گور هم بعد از آن شعر نگفت و آشنایان و درباریان را از آن منع کرد و گفته اند اصلا به همین جهت است که باربد که استاد بربطی بود (باربد استاد موسیقی به سبک بربط بوده است و موسیقیدان خسرو پرویز) بنای محتوای موسیقی هایش را که سر به سر مدح بود را بر نثر نهاده بود و هرگز نظم نگفت.
بعضی هم چون فارابی اولین شاعر پارسی رو ابوحفص حکیم پسر اَحوَص سُغدی دانسته اند .(قول ضعیفی است) فارابی در کتابش او را صاحب نوعی آلت موسیقی به نام شهرود می داند که بعد از او هیچکس آنرا نداشت و شعری که او با موسیقی خوانده این بوده است . (ابو حفص در سال سیصد هجری میزیسته)
آهوی کوهی در دشت چگونه دودا                   یار ندارد بی یار چگونه رودا